Henk de Loodgieter was een eenvoudige man. Zijn dagen bestonden uit het ontstoppen van afvoeren, het vervangen van lekkende leidingen en het drinken van een lauw biertje op de bank na een lange werkdag. Hij had geen gezin, geen huisdieren, en zijn telefoon rinkelde alleen als er ergens een wc overstroomde. Het was een eenzaam bestaan, maar hij was eraan gewend.
Op een regenachtige dinsdag werd hij gebeld door een nieuwe klant, een zekere mevrouw Aurora. Ze woonde in een oud huis aan de rand van de stad en had problemen met haar waterleiding. Toen Henk bij haar aankwam, werd hij begroet door een interieur vol brandende kaarsen, kleurrijke doeken en kasten vol mysterieuze kaarten en kristallen.
“Je bent precies op tijd,” zei ze glimlachend, alsof ze hem verwachtte op een manier die verder ging dan een simpele afspraak. Terwijl Henk haar lekkende kraan repareerde, vertelde ze over haar passie voor tarot en orakels. Hij luisterde beleefd, al snapte hij er weinig van. Spirituele zaken lagen ver buiten zijn nuchtere belevingswereld.
Toen hij zijn gereedschap inpakte en zich klaarmaakte om te vertrekken, hield mevrouw Aurora hem tegen. “Hier,” zei ze, terwijl ze hem een klein, versleten doosje overhandigde. “Dit is een tarotdeck. Ik heb er meerdere van dit type, en ik denk dat jij er iets aan kunt hebben. Misschien brengt het je iets nieuws.”
Henk mompelde een dankwoord en stopte het deck in zijn overallzak, zonder er verder veel bij na te denken. Maar die avond, alleen in zijn kleine appartement, haalde hij het tevoorschijn. De kaarten voelden oud en geleefd. Met enige aarzeling schudde hij de stapel en trok willekeurig een kaart.
De Kluizenaar.
Hij staarde ernaar. Het beeld toonde een oude man met een lantaarn, op zoek naar iets in het donker. Een vreemd gevoel bekroop hem. Was dit niet precies hoe zijn leven voelde? Hij schudde zijn hoofd en lachte om zichzelf. “Onzin,” mompelde hij, maar toch trok hij een tweede kaart.
Het Rad van Fortuin.
Een verandering, een nieuwe richting. Henk fronste. Misschien was dit toeval. Misschien ook niet. Voor het eerst in lange tijd voelde hij zich ergens door geraakt. Nieuwsgierigheid borrelde op. De volgende avond zocht hij online op wat de kaarten betekenden. Hij begon zichzelf vragen te stellen die hij al jaren had vermeden. Waarom was hij eigenlijk zo eenzaam? Was er iets wat hij miste?
Wat begon als een lollige geste van een excentrieke klant, groeide uit tot een fascinatie. Henk begon elke avond een kaart te trekken. Soms leken ze niets te betekenen, maar andere keren leken ze hem precies te vertellen wat hij moest horen. Langzaam begon hij zijn gewoontes te doorbreken. Hij bezocht een spirituele winkel, raakte aan de praat met andere tarotliefhebbers en vond zelfs de moed om na het werk ergens een drankje te doen in plaats van meteen naar huis te gaan.
Op een dag, maanden na die eerste kaartlegging, stond hij weer voor de deur van mevrouw Aurora. Dit keer niet als loodgieter, maar als iemand die haar echt iets wilde vragen. “Je had gelijk,” zei hij, terwijl hij het tarotdeck omhoog hield. “Dit heeft me iets nieuws gebracht. Maar ik heb nog veel te leren.”
Ze glimlachte, alsof ze het altijd al had geweten. “Kom binnen, Henk. Laten we kijken wat de kaarten vandaag voor jou in petto hebben.”
En zo begon het tweede hoofdstuk in het leven van Henk de Loodgieter – niet als eenzame man, maar als iemand die zijn weg vond via een onverwachte bron: de kaarten van het lot.